Στο site της Art Basel η Cathryn Drake γράφει για την ελληνική εικαστική σκηνή, και την νέα εποχή στην οποία έχει εισέλθει αναφέροντας μεταξύ άλλων πως “η ελληνική κυβέρνηση ενίσχυσε και αυτή τις ενέργειές της [στο πεδίο του σύγχρονου πολιτισμού]. … Ένα παράπονο [των καλλιτεχνών] ήταν ότι η αρχαιολογία έχει προτεραιότητα, και αναμφισβήτητα η Ελλάδα έχει μια σημαντική κληρονομιά να φροντίσει. … Ως μέρος μιας ευρύτερης στρατηγικής για τη στήριξη του δημιουργικού τομέα, ο φόρος επί των πωλήσεων έργων τέχνης μειώθηκε από 24% σε 13%, και μία άνευ προηγουμένου μεταρρύθμιση για την εργασιακή και κοινωνική ασφάλιση των καλλιτεχνών θα ψηφιστεί το 2022 για να καθορίσει το καθεστώς των απασχολούμενων στον πολιτισμό, να ρυθμίσει τις αποζημιώσεις, και να απλοποιήσει την γραφειοκρατία, ώστε οι καλλιτέχνες να μπορούν να βιοπορίζονται πιο εύκολα. «Θέλουμε να φτιάξουμε ένα εθνικό πλαίσιο αντί να εξαρτόμαστε από ευκαιριακές ιδιωτικές πρωτοβουλίες», [δήλωσε ο Υφυπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού, αρμόδιος για θέματα σύγχρονου πολιτισμού, Νικόλας Γιατρομανωλάκης].
Η μεγαλύτερη είδηση του φετινού καλοκαιριού ήταν τα επίσημα εγκαίνια τον Ιούνιο του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ) στην Αθήνα, μετά από μια σειρά ψευδών εκκινήσεων λόγω έλλειψης κρατικής χρηματοδότησης μετά την ολοκλήρωση του κτιρίου το 2014. Η πρώτη έκθεση, «Statecraft ( and Beyond)», είναι μια φιλόδοξη ματιά στους μηχανισμούς των σύγχρονων εθνών-κρατών, σε επιμέλεια της νέας καλλιτεχνικής διευθύντριας, Κατερίνας Γρέγου. «Το ΕΜΣΤ στοχεύει να χαράξει μια ξεχωριστή θέση στο διεθνές μουσειακό οικοσύστημα αντανακλώντας τον πλούσιο γεωπολιτικό του χώρο στη διασταύρωση Ανατολής και Δύσης», λέει. «Δεν θέλουμε να μιμηθούμε τους κλασικούς δυτικούς θεσμούς. Κάποιος που έρχεται να δει ένα μουσείο σύγχρονης τέχνης στην Αθήνα δεν θέλει να δει τα ίδια πράγματα που έχει δει στο Λονδίνο, το Παρίσι, το Άμστερνταμ ή το Βερολίνο.»